عذاب قوم سبت چقدر عجیب است. همان هایی که قرار شد روز شنبه ماهی نگیرند و مثلاً خدا را دور زدند و کاری کردند که شنبه ماهی ها گیر می افتادند و یک شنبه آن ها را می گرفتند. عجیب است مثل قوم نوح و عاد و ثمود و ... با سیل و طوفان و صاعقه و باران سنگ و ... عذاب نشدند  بلکه به شکل بوزینه درآمدند که لابد بارها آرزوی مرگ کردند.

خلاصه خدا را هیچ جور نمی شود دور زد. اگر هم به خیال خامت دورش زدی روزگارت را پیش چشمت می آورد. به قول دوستی برای گناه کردن هم باید مرد بود.

مادر احسان که به خواستگاریم آمد، خانمی چادری بود که وقتی وارد شد فقط دو چشمش را دیدم. برای پسر  اهل تقوی و خدا و پیغمبریش به خواستگاری آمده بود.

تا نشست گفت: "عروس گلم، من از تو فقط ایمان و حجاب را می خواهم."

پدرم که آمد، خانم خواست چادرش را محکم تر بگیرد. چادرش را باز کرد و ما چهره ای زیبا با آرایش و  گردنی عریان با زیور آلات قیمتی دیدیم و البته پدرم که رویش را برگرداند.

.

.

.

سر کلاس های دانشکده پزشکی مقنعه صبا همیشه فرق سرش بود. راحت و بی قید. یک روز سر کلاس استادِ به ظاهر بی خیال مان نشسته بودیم که یک دفعه دکتر کاظمی بدون اشاره به کسی گفت: ننه من که 80 سالش بود با همه مچالگی و در بستر بودنش وقتی کسی زنگ می زد سراغ روسری اش را می گرفت. سکوت عجیبی در کلاس حاکم شد و همه نگاه ها بی اختیار رفت سمت صبا. بیچاره صبا نمی دانست مقنعه 10 سانت گشادش را چگونه جلو آورد که کسی متوجه حرکتش نشود. از آن موقع به یاد ننه ی باحیای دکتر که دیگر یادش با میخ فولادی به دیوار ذهن مان کوبیده شده بود کسی سر کلاس دکتر کاظمی بدحجاب ظاهر نمی شد.

باد قاصدک را هر جا دوست داشت؛ می برد. به دشت و صحرا، گاهی روی صخره ای سخت، کنار رودخانه ای یا حتی درون آن، در آغوش گلی یا زیر برگی.

گل همیشه فکر می کرد قاصدک باید جادویی را بداند. جادویی که می تواند اسیر باد نباشد و به او غبطه می خورد.

و سرانجام روزی گل رازش را به او گفت که "اگر تو هم مثل من از ساقه و ریشه ات جدا   نمی شدی؛ حالا هر جا خودت می خواستی می رفتی؛ نه هر جا که باد می خواست."

خواهرم هنرجوی دوره عکاسی بود و شدیداً به کارش علاقمند.

هر دقیقه جایش توی مغازه عکاسی سر کوچه بود برای ظاهر کردن عکس هایی که گرفته بود. آن روز چیزی از آمدنش نگذشته بود که دوباره گفت باید بروم پیش آقای کریمی برای ظهور فیلم ها. همین کلام کافی بود تا بمب وجود مادربزرگ را به انفجار بکشاند. مادر بزرگ گفت: یعنی چه هر دقیقه می روی پیش مردیکه عکاس. معنی نداره و شروع کرد به گفتن اینکه دختر نباید بخنده، دختر نباید بدوه و دختر نباید.... 

رادیولوژیست یکی از بیمارستان های مهم و بزرگ بود. گفتم: چگونه با این همه همکار مرد خودت را محجوب نگه داشتی؛ سختت نیست؟ گفت: اوایل از بهانه پرسیدن احوال سراغم می آمدند و چرت و پرت ردیف می کردند.