روزی زلیخا با یوسف خلوت کرد و از فرصت به دست آمده استفاده نمود. روبه یوسف کرد و گفت: سرت را بلند کن و به من نگاهی کن. 
یوسف گفت: می ترسم هیولای کور و نابینایی بر دیدگانم سایه افکند. 
- زلیخا: به به! چه چشم های شهلا و زیبایی داری! 
- یوسف: همین دیدگان من در خانه ی قبر، نخستین عضوی هستند که متلاشی شده و روی صورتم می ریزند. 
- زلیخا: چه قدر بوی خوشی داری! 
- یوسف: اگر سه روز بعد از مرگ من بوی مرا استشمام نمایی، از من فرار می کنی. 
- زلیخا: چرا نزدیک من نمی آیی؟ 
- یوسف: چون می خواهم به قرب خداوند نایل شوم. 
- زلیخا: گام بر روی فرش های پر بها و حریر من بگذار و خواسته مرا برآور. 
- یوسف: می ترسم بهره ام در بهشت از من گرفته شود. 
وقتی که زلیخا استقامت و پاک دامنی یوسف را دید و یقین کرد که تسلیم هوس های او نمی شود، از راه تهدید وارد شد و به یوسف گفت: حالا که چنین است تو را به شکنجه گران زندان می سپارم... یوسف با کمال نیرو گفت: باکی نیست، خدا یاور من است. 

منبع: با معارف اسلامی آشنا شویم، شماره ی 40.