این سالها شرایط زیارت روضه نبوی(فواصل بین منبر و محراب حضرت محمد و خانه فاطمه زهرا سلام الله اجمعین) برای حاجیان زن سخت تر از قبل شده است.

یادش بخیر حج سال 82 یک روز صبح حوالی ساعت 7 در مسجدالنبی بودم و پس از یک ساعت انتظار دیگر چیزی به زیارت روضه نمانده یود که خدام حرم ما را پشت یکی از ستون ها متوقف کردند تا گروه قبل از ما زیارت شان تمام شود و سری بعدی که ما بودیم را به سمت روضه هدایت کنند. در همین حین  فشار جمعیتِ کاروانِ زنانِ ترکیه ای پشت سرم زیاد شد و ناگهان به زیر دست و پا پرتاب شدم.

سنگینی وزن های 80 کیلویی به بالای زنانِ ترکیه ای روی قفسه سینه ام، نفس کشیدن را برایم سخت کرده بود. در عرض چند لحظه مرگم را به چشم دیدم و عملاً هیچ کاری نمی توانستم بکنم. هر چه آن خادمه هم تلاش می کرد توان کنترل سیل جمعیتی که هر لحظه به تعداد آن افزوده می شد؛ را نداشت و تلاش می کرد و با ناراحتی به من نگاه. فقط گریه می کردم و دیگر به شماره افتادن نفس هایم را حس می کردم.

در همان نزدیکیهای روضه که با آوردن اسم و نام اهل بیت برچسب "رافضی" به تو زده می شود؛ بانوی شیعه ای دستان غدرش را به سویم دراز کرد و در حالی که گریه می کرد با لهجه عربی گفت"علی" "یا علی". او با قدرت تمام مرا از زیر دست و پا بلند کرد. در حالی که هنوز صدای نفس هایم را می شنیدم و بسختی راه می رفتم یادآوری اینکه بواسطه یک شیعه ی امیرالمومنین نجات پیدا کردم بر شدت گریه ام می افزود و اولین باری بود که به پهنای صورت می گریستم.

وجود یک شیعه نزدیکیهای روضه نبوی آن هم یک غیر ایرانی احتمال پایینی است و احتمال آوردن نام علی در آنجا یک چیز بعیدتر. آن هم در شهری که عملاً علی را مقصر می دانند و سال ها روی منبرهایشان نام علی را سبّ می کردند و هنوز هم پیروانش را در مضیقه قرار می دهند.

علی جان این بانو نگفت یا نبی، رسول، زهرا و.... گفت: علی، یا علی.

ما عادت کرده ایم که با یاد تو می ایستیم، با آوردن نام تو از زمین بر میخیزیم؛ این را از کودکی به ما یاد داده اند. و حالا هم به غیر از آوردن و مدد گرفتن از نام تو نخواهیم توانست برای زمینه سازی ظهور فرزندت قدمی برداریم. دست ما را بگیر و از منجلاب روزمرگی بیرون مان بیاور ای صاحب غدیر.