سلام
چند نکته رو در ارتباط با کامنت قبلي که روي وبلاگت گذاشتم عنوان کنم.
به صرف ديدن و بحث کردن صرفا اين مطلب رو عنوان نمي کنم که بيش از هشتاد يا نود درصد دختران ما دغدغه ي دين ندارند. مهدي کروبي در مناظره اي که با محمود احمدي نژاد در جريان مناظره هاي انتخاباتي سال 88 داشت مثال خوبي زد. گفت : تورم رو ما داريم با گوشت و پوست و خونمون درک مي کنيم. نياز نداره شما بياي و با آمار و استاتيک بانک مرکزي عنوان کني تورم هست يا نيست !
دقيقا مثال کروبي در ارتباط با بحثي که من شروع کردم تطبيق مي کنه. شما يک نگاه اجمالي و سرسري در همان شهر خودتان شيراز هم که بندازيد مبرهن و واضح هست که تعداد کمي از دختران در اجتماع دغدغه ي حجاب و دين دارند ! نمي دونم شما از لفظ دغدغه چه برداشتي داشتين. اما دغدغه به معناي يک حکم اصيل و يک نگراني عميق در ارتباط با موضوعي هست.
اينکه شايد تعداد زيادي از دختران کشور ما به علت رسوخ سنن در پس زمينه ي ذهنشان هر وقت گرفتار مي شوند مدد از الله مي خواهند و يا امامزاده اي، به اين معنا نيست که دين و حجاب دغدغه ي اين ادم ها هست. اين فرياد وا اسفا و همچونين مدد خواستن از کاراکترهاي ديني صرفا عرف ذات ذهن اين اشخاص شده است. و اين تبديل به يک مسئله ي ايديوماتيک در فرهنگ لغات روزانه اي شده است که در اجتماع بکار مي رود. اگر تعداد زيادي از معترضين نظام جمهوري اسلامي، فرياد يا حسين ميرحسين سر مي دهند بدين علت نيست که از حسين مدد خواستن دغدغه ايشان است. حسين صرفا عرف مددرسان آيديوماتيک ( ساختار اصطلاحات و عبارات ) ايشان است. همان طور که شما در يک جامعه ي غربي مي بيني که هنگامي که خانه ي کسي آتش مي گيرد طرف حتي ضد مذهب دو آتيشه هم که باشد فرياد مي زند Jesus Christ !
اين به اين معنا نيست که مسيح و مسيحيت دغدغه ي ان انسان است، صرفا عرف ايديوماتيک آن اجتماع است و تک واژ مددرسان است.
به هر حال در نهايت هم به دعوت من جواب ندادي، آيا شما آيدي ياهو داريد يا نه ؟ و اگه داريد ممکنه يک گپ دوستانه در ارتباط با همين مسايل داشته باشيم؟
