فاطمه جان، من هم قبول دارم که آدم بايد مثبت انديش باشه و حتي الامکان کارها رو به مثبت و خير تعبير کنه ولي نه تا اونجايي که ديگه آدم از اين ور بام بيفته. مثلاً من که آرايش مي کنم و نيتم فقط تنوع براي خودم هست نه بقال و همکلاسي و ... يکي بايد من رو حالي کنه که درسته که نيت من پاشاندن زندگي کسي نيست ولي اين کار خواه ناخواه محيط جامعه رو براي کار علمي و فعاليت هاي اجتماعي تحت تاثير قرار مي دهه يعني اول دودش تو چشم خود من ميره و امنيت جامعه براي خود من پايين مياد و بعدش هم اثر رو خانواده ها ميگذاره. پس قبول داري در مورد مسائل اجتماعي بايد واقع بين باشيم و در مورد مسائل شخصي خودمان مثبت انديش.